#yeswedidit. Over afsluiten, opstarten en rituelen.
En zo werden 5 weken er 11, 11 weken bleven we in ons kot ouders, kinderen, grootouders, leerkachten, oppassers,.... Ouders vervulden in hun kot verschillende rollen… vaak tegelijk. Kinderen werden noodgedwongen zelfstandiger of waren gewoon (letterlijk of figuurlijk) alleen. En dan kwam voor velen (kinderen én ouders) het verlossende nieuws: op 2 juni mogen de kleuters naar school, op 5 juni de lagere school. Bij velen iets om naar uit te kijken, voor anderen helemaal niet. Nog anderen vinden het toch beangstigend met al die bochten van de laatste weken over wat veilig is en wat niet. Hoe je er ook naar kijkt, kinderen worden op school verwacht deze week.
Deze blog was al enkele dagen aan het broeien in mijn hoofd toen ik van de juf van onze oudste een mail kreeg. ‘Donderdag is er een klasmoment online. We sluiten samen het online werken af, ik geef antwoorden op eventuele vragen die de kids hebben over onze ‘eerste schooldag’ en we nemen een online klasfoto om deze bizarre periode af te sluiten.’ Ik was er dolgelukkig mee. Het punt van deze blog gemaakt!
Dat deze periode een impact op onze kinderen (én op ons) heeft gehad, staat buiten kijf. Hoe groot de impact was, zullen we pas later weten. Wetenschappers en onderzoekers hebben gedurende deze periode al veel opgevolgd en staan te popelen om te kijken wat het doet met een kind om bijna drie maanden afgesloten van alles en iedereen te leven. Afhankelijk van de context zal de impact groter of kleiner zijn. Voor sommigen een rustige periode met tijd voor elkaar, voor anderen een periode waarin stress over gezondheid en financiën torenhoog piekte, voor nog anderen een tijd waar fysieke of mentale terreur elk moment kon losbarsten… Hoe het ook was, de grootte en diepte van de impact zal pas later duidelijk worden.
Potentieel trauma loert dan ook om de hoek. Wie een beetje in het thema van traumaverwerking duikt, weet dat bij de verwerking, maar ook bij het vermijden van trauma rituelen een belangrijk element zijn. Rituelen helpen om een periode af te sluiten en een nieuwe periode te kunnen ingaan. Daarom ook deze oproep. Ouders, leerkrachten, verzorgers, neem je tijd om deze 11 weken (bijna 12 voor de lagere school) samen af te ronden met je kinderen.
Voor ouders
Toen ik klein was, werden het begin en het einde van de grote vakantie gemarkeerd met een ijsje. De laatste dag van het schooljaar gingen we met z’n vieren naar het ijssalon en rondden we daar als gezin het schooljaar af. Gesprekken over het schooljaar, de examens, de vakantie ontstonden er als vanzelf. Op het einde van de vakantie idem, ook daar konden we dan als gezin vooruitblikken naar het volgende schooljaar. Al was er ook eens een variatie met ‘gaan eten’. Het principe bleef hetzelfde. Een traditie die ik voortzet met mijn eigen kinderen.
Al is op restaurant gaan in deze corona-tijd geen optie, als gezin deze weken afronden en praten over wat het allemaal met ons deed, kan ook thuis aan de keukentafel. Stel vragen als:
Laat je kinderen antwoorden geven en beantwoordt ze zelf ook. Laat lastige thema’s ook op tafel komen, bespreek samen hoe je er in de toekomst mee omgaat. Kijk samen hoe jullie deze laatste maand van het schooljaar op een fijne manier doorgaan.
Voor leerkrachten
De mail van de juf van de oudste heeft het allemaal in zich. Samen terugkijken, hoe hebben we dat beleefd, elk van ons, zowel de leerkracht als de kinderen. Het hoofdstuk van thuiswerk en preteaching afronden met een online klasfoto, een aandenken aan hoe het was. En vooruitblikken naar wat komen zal. Dat kan je deze week al doen, voor de kinderen weer naar school komen.
Op school is het dan ook weer tijd om eerst aandacht te geven aan wat geweest is, elkaar weer te besnuffelen, gewoon bij te praten, jullie als klas weer samen en verbonden voelen. Pas als iedereen weer zijn plaats heeft gevonden en de ervaringen van de afgelopen weken heeft kunnen delen en loslaten, kunnen de kinderen weer overgaan naar de orde van de dag. Voor sommige kinderen zal dat makkelijker gaan dan voor anderen, want niet iedereen heeft deze weken op dezelfde manier beleeft. De context was verschillend voor elk kind. Het ene kind zal dan ook meer te verwerken hebben dan het andere. Je zal er als leerkracht de rest van het schooljaar aandachtig voor moeten zijn…
Voor ouders én leerkrachten
Ik schreef het al in enkele vorige blogs. It takes a village to raise a child. Sla de handen in elkaar. Ouders en leerkrachten zien elk een stukje van de puzzel dat een kind is. Maak je je zorgen als ouders, spreek de leerkracht aan. Merk je dat een kind (mentaal) nog niet helemaal in de klas is en kan je je vinger er zelf niet opleggen, spreek de ouders aan. Want hoewel ouders en leerkrachten op twee verschillende fronten werken, het doel is hetzelfde. Veerkrachtige kinderen die zich goed in hun vel voelen een stapje verder in het leven helpen. Kinder- en Jeugdpsychiater Binu Singh geeft in dit filmpje van Klasse vijf praktische tips voor leerkrachten, ook ouders kunnen hier veel aan hebben.
En zo heb ik na de blog #yeswecan waarmee ik de corona-periode ben gestart, deze periode mogen afronden met deze blog #yeswedidit. Om een nieuwe periode in te gaan. Het zal niet hetzelfde zijn als voor 12 maart. Wel anders. Benieuwd om te horen hoe mijn kinderen naar het ‘nieuwe normaal’ kijken. Eens polsen bij het pinkstermaandagontbijt… Smakelijk!
En zo werden 5 weken er 11, 11 weken bleven we in ons kot ouders, kinderen, grootouders, leerkachten, oppassers,.... Ouders vervulden in hun kot verschillende rollen… vaak tegelijk. Kinderen werden noodgedwongen zelfstandiger of waren gewoon (letterlijk of figuurlijk) alleen. En dan kwam voor velen (kinderen én ouders) het verlossende nieuws: op 2 juni mogen de kleuters naar school, op 5 juni de lagere school. Bij velen iets om naar uit te kijken, voor anderen helemaal niet. Nog anderen vinden het toch beangstigend met al die bochten van de laatste weken over wat veilig is en wat niet. Hoe je er ook naar kijkt, kinderen worden op school verwacht deze week.
Deze blog was al enkele dagen aan het broeien in mijn hoofd toen ik van de juf van onze oudste een mail kreeg. ‘Donderdag is er een klasmoment online. We sluiten samen het online werken af, ik geef antwoorden op eventuele vragen die de kids hebben over onze ‘eerste schooldag’ en we nemen een online klasfoto om deze bizarre periode af te sluiten.’ Ik was er dolgelukkig mee. Het punt van deze blog gemaakt!
Dat deze periode een impact op onze kinderen (én op ons) heeft gehad, staat buiten kijf. Hoe groot de impact was, zullen we pas later weten. Wetenschappers en onderzoekers hebben gedurende deze periode al veel opgevolgd en staan te popelen om te kijken wat het doet met een kind om bijna drie maanden afgesloten van alles en iedereen te leven. Afhankelijk van de context zal de impact groter of kleiner zijn. Voor sommigen een rustige periode met tijd voor elkaar, voor anderen een periode waarin stress over gezondheid en financiën torenhoog piekte, voor nog anderen een tijd waar fysieke of mentale terreur elk moment kon losbarsten… Hoe het ook was, de grootte en diepte van de impact zal pas later duidelijk worden.
Potentieel trauma loert dan ook om de hoek. Wie een beetje in het thema van traumaverwerking duikt, weet dat bij de verwerking, maar ook bij het vermijden van trauma rituelen een belangrijk element zijn. Rituelen helpen om een periode af te sluiten en een nieuwe periode te kunnen ingaan. Daarom ook deze oproep. Ouders, leerkrachten, verzorgers, neem je tijd om deze 11 weken (bijna 12 voor de lagere school) samen af te ronden met je kinderen.
Voor ouders
Toen ik klein was, werden het begin en het einde van de grote vakantie gemarkeerd met een ijsje. De laatste dag van het schooljaar gingen we met z’n vieren naar het ijssalon en rondden we daar als gezin het schooljaar af. Gesprekken over het schooljaar, de examens, de vakantie ontstonden er als vanzelf. Op het einde van de vakantie idem, ook daar konden we dan als gezin vooruitblikken naar het volgende schooljaar. Al was er ook eens een variatie met ‘gaan eten’. Het principe bleef hetzelfde. Een traditie die ik voortzet met mijn eigen kinderen.
Al is op restaurant gaan in deze corona-tijd geen optie, als gezin deze weken afronden en praten over wat het allemaal met ons deed, kan ook thuis aan de keukentafel. Stel vragen als:
- Wat was het lastigste?
- Wat was er eigenlijk wel leuk?
- Wat heb je het meest gemist?
- Wat heb je niet gemist?
- Waar kijk je naar uit?
- Waar kijk je niet naar uit?
- Hoe behouden we de fijne dingen?
- Wat willen we loslaten?
- …
Laat je kinderen antwoorden geven en beantwoordt ze zelf ook. Laat lastige thema’s ook op tafel komen, bespreek samen hoe je er in de toekomst mee omgaat. Kijk samen hoe jullie deze laatste maand van het schooljaar op een fijne manier doorgaan.
Voor leerkrachten
De mail van de juf van de oudste heeft het allemaal in zich. Samen terugkijken, hoe hebben we dat beleefd, elk van ons, zowel de leerkracht als de kinderen. Het hoofdstuk van thuiswerk en preteaching afronden met een online klasfoto, een aandenken aan hoe het was. En vooruitblikken naar wat komen zal. Dat kan je deze week al doen, voor de kinderen weer naar school komen.
Op school is het dan ook weer tijd om eerst aandacht te geven aan wat geweest is, elkaar weer te besnuffelen, gewoon bij te praten, jullie als klas weer samen en verbonden voelen. Pas als iedereen weer zijn plaats heeft gevonden en de ervaringen van de afgelopen weken heeft kunnen delen en loslaten, kunnen de kinderen weer overgaan naar de orde van de dag. Voor sommige kinderen zal dat makkelijker gaan dan voor anderen, want niet iedereen heeft deze weken op dezelfde manier beleeft. De context was verschillend voor elk kind. Het ene kind zal dan ook meer te verwerken hebben dan het andere. Je zal er als leerkracht de rest van het schooljaar aandachtig voor moeten zijn…
Voor ouders én leerkrachten
Ik schreef het al in enkele vorige blogs. It takes a village to raise a child. Sla de handen in elkaar. Ouders en leerkrachten zien elk een stukje van de puzzel dat een kind is. Maak je je zorgen als ouders, spreek de leerkracht aan. Merk je dat een kind (mentaal) nog niet helemaal in de klas is en kan je je vinger er zelf niet opleggen, spreek de ouders aan. Want hoewel ouders en leerkrachten op twee verschillende fronten werken, het doel is hetzelfde. Veerkrachtige kinderen die zich goed in hun vel voelen een stapje verder in het leven helpen. Kinder- en Jeugdpsychiater Binu Singh geeft in dit filmpje van Klasse vijf praktische tips voor leerkrachten, ook ouders kunnen hier veel aan hebben.
En zo heb ik na de blog #yeswecan waarmee ik de corona-periode ben gestart, deze periode mogen afronden met deze blog #yeswedidit. Om een nieuwe periode in te gaan. Het zal niet hetzelfde zijn als voor 12 maart. Wel anders. Benieuwd om te horen hoe mijn kinderen naar het ‘nieuwe normaal’ kijken. Eens polsen bij het pinkstermaandagontbijt… Smakelijk!